Pisanie do szuflady” pokochałam w dzieciństwie. Zawsze miałam przy sobie pamiętnik. Byłam wręcz uzależniona od kreślenia kółek, znaków i liter splatających się w wyrazy, zaś wyrazy w spójną – a kiedy indziej – chaotyczną opowieść. Kiedy nie pisałam, to rysowałam: na lekcjach, w pociągu, w poczekalni u lekarza. Nigdy nie sądziłam – STOP! MARZYŁAM o tym, by zostać pisarką, ale wiedziałam, że moje śmiałe historie, jedne stworzone ze słów, inne z symboli nie mogą wyjść z tej szuflady, która powoli się zapełniała.